Sevgili İtalya severler,
Biliyorsunuz ekim itibarıyla İtalya'da yüksek lisansa başladım. Merak edenler için, itiraf ediyorum; benim önceliğim İtalya'da yaşam deneyimiydi. Dolayısıyla iş ve okulu beni İtalya'ya taşıyan yollar olarak değerlendirdim ve günün sonunda okul kazandı 😊
Geçen seneki online master deneyimini saymazsak, seneler sonra üniversite sıralarına geri dönmek oldukça değişik bir tecrübe oldu. Buna bir de okuldaki yaş ortalaması eklenince hafif depresif bir hal aldı 😅 Zira okul arkadaşlarımla aramda 10 civarı yaş farkı var!!
Bunun sebebini kısa bir süre sonra çözdüm. Şöyle ki; bizde yüksek lisans gerçekten yüksek lisans mantığında yapılıyor, yani isteyen yapar istemeyen yapmaz. Yapmayan da dünyaları kaybetmez, ben yüksek lisans yapmadığım halde Hasbro, LEGO gibi dünya markası firmalarda çalıştım, yüksek lisans bir engel olarak önüme çıkmadı, istisnalar hariç iş bulmada kimsenin de önüne engel olarak çıktığını sanmıyorum.
Buraya bakacak olursak; bizim lisans diye tabir edeceğimiz kısım "Laurea" olarak geçiyor ve 3 sene sürüyor. Yüksek lisans diye tabir edeceğimiz yani benim Türkiye'de üniversite okuduktan sonra başvurabildiğim ve kabul aldığım kısım ise "Laurea Magistrale" olarak geçiyor ve 2 sene sürüyor. Fakat burada öğrencilerin büyük çoğunluğu Laurea'dan yani 3 senelik üniversiteden sonra Laurea Magistrale'ye devam ediyorlar, çünkü aksi bir durumdsa doğru düzgün iş bulma şansları olmuyormuş. Dolayısıyla bizdeki gibi "üniversiteyi bitireyim, bir üç sene çalışayım, sonra ara verip yüksek lisans yapayım" gibi bir durum yok, hemen akabinde ikincisine başlıyorlar ve dolayısıyla hep çok küçükler!! :) Bunun önemli bir sebebi şu imiş; eskiden üniversite eğitimi 5 sene imiş, fakat bu kadar uzun süre okumak istemeyenler için bunu sonradan 3+2 diye bölmüşler, şu an uygulamaya bakılırsa teoride bölünmüş görünen ama aslında "okudum, işe hazırım" diyebilmek için 3+2'nin şart olduğu bir sistem var. Dolayısıyla benim de minnoş okul arkadaşlarım var 😁
Organizasyon davranışı dersini çok seviyorum; hoca "İş hayatında şöyle olacak böyle olacak" diye anlatıyor, e bir zahmet 9-10 senelik iş tecrübesinin getirdiği gereksiz bir cesaretle 200 kişilik sınıfta, ülkenin anadilini konuşan sevgili arkadaşlarım katılım göstermezken, ben tek Türk, ortaya atlayıp yorumlar yapıyorum 😅Bazen de sınıfa dönüp "Ya minnoşlar size 'yöneticiyken şöyle davranın böyle davranın' diye anlatıyorlar şimdi, ama sizi kimse yöneticilikten başlatmayacak, keşke 'yöneticinizi nasıl yönetirsiniz' onu anlatsalar" diyesim geliyor, sonra kendimi tutuyorum 😁
Neyse ben bunu burada keseyim, yoksa kurumsal hayatın cilvelerine gireceğim, o da konumuz dışı olacak 🤗
İtalya'da yaşamı anlatmaya devam edeceğim, siz de takibe devam edin 😉